ผมไม่ใช่ของเล่นนะครับคุณมาเฟีย - ตอนที่ 6

ดูเหมือนว่าคนที่ตีหน้านิ่งอยู่เมื่อครู่จะอารมณ์ดีขึ้นแล้ว จากน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป ไม่กระด้างเหมือนอย่างเมื่อครู่  แถมดวงตาคมนั่นก็ส่องประกายแปลก ๆ   มันไม่ได้ดุดันจนน่ากลัวแต่กลับชวนให้ขนลุก  ยิ่งตอนที่มือใหญ่เลื่อนขวดเหล้ากลับคืนมาไว้ฝั่งตนเองแล้วละมือออกมาลูบตรงต้นขายิ่งทำให้คนตัวบางสะดุ้งกับสัมผัสนั้น    ชลนทียกขาขึ้นหนีทันทีตามสัญชาติญาณแต่กลับเป็นการเปิดทางให้อีกคนคว้าเรียวขาทั้งสองไว้ยกพาดบนลำขาแข็งแกร่ง  ร่างโปร่งที่ไม่ทันตั้งตัวเลยเสียหลักหงายหลังลงไปกับโซฟาเป็นผลให้อีกคนโน้มตัวตามลงมากดทับได้อย่างง่ายดาย

และก่อนที่นักข่าวฝึกหัดจะได้ปัดป้องใด ๆ   ริมฝีปากหยักก็ฉกวูบลงประกบริมฝีปากได้รูปอย่างแม่นยำและรวดเร็ว   ใบหน้าขาวหันหนีทันที    มือทั้งสองข้างพยายามจะยกขึ้นผลักอีกฝ่ายแต่เทวาก็รวบเอาไว้ทั้งตัวจนขยับไม่ได้  ยิ่งชลนทีเอียงหน้าหนีก็ยิ่งเท่ากับเป็นการเปิดทางให้ทั้งจมูกและริมฝีปากของอีกฝ่ายลากไล้ไปตามข้างแก้มและลำคอได้อย่างสะดวก

“มะ...ไม่...คุณ...เทวา”  ชลนทีเรียกอีกคนเสียงหลง  กายบางดิ้นพล่านอยู่ในอ้อมกอดแข็งแกร่ง

“หืม”  ถึงจะขานรับ แต่จมูกและริมฝีปากยังไม่หยุดไต่ตอมผิวเนื้อเนียนตรงหน้า  

“คือ...อ๊ะ..”  กำลังจะพูดออกมา  แต่ความเจ็บจี๊ดจากการถูกดูดดึงผิวเนื้อตรงลำคอก็ทำเอาสะดุ้ง

“จะตอบได้หรือยัง  ถ้าไม่ตอบฉันจะไม่ถามแล้วนะ”  มาเฟียหนุ่มละใบหน้าออกมาสบตากับอีกคนที่มองกันอย่างเอาเรื่อง  แต่เทวาก็ไม่สะทกสะท้านกับดวงตาสีน้ำตาลใสนั่น  สายตาคมโลมเลียไปตามใบหน้าและลำคอยืนยันในคำพูดก่อนหน้านี้ว่าหากชลนทีไม่คิดจะตอบคำถามกันเขาก็จะหันไปสนใจกับกิจกรรมอื่นแทน

เทวาจับสองขาที่ขยับยุกยิกตั้งท่าจะถีบขาตนเองแยกออกจากกันแล้วแทรกตัวลงระหว่างกลาง  มือใหญ่รวบสองมือชลนทีขึ้นบนศีรษะไม่เบาแรงนักเพราะความพยศของคนข้างใต้  ข้อมือบอบบางเกินชายกระแทกเข้ากับพนักวางแขนโซฟา   ความเจ็บแล่นจี๊ดจนคิ้วเรียวขมวดมุ่น

“แล้วทำไมคุณจะต้องมาเค้นถามผม ในเมื่อ อ๊ะ..คุณก็รู้อยู่แก่ใจดีว่าพะ..พวกคุณ ทำอะไร...กัน”  ชลนทีหลับหูหลับตาพ่นคำพูดออกไป  ติดขัดเป็นพัก ๆ ยามที่สัมผัสจากมือร้อนเข้าทาบกับผิวกายภายใต้เสื้อเชิ้ต  พยายามจะสะบัดมือออกแต่ยิ่งขัดขืนก็ยิ่งถูกกำรอบข้อมือแน่นจนเจ็บยิ่งกว่าเดิม

“ฉันทำอะไร” เทวาถามกลับ   ยังไม่ปักใจเชื่อว่าชลนทีจะรู้ถึงขนาดที่ว่ามีการส่งภาพวาดจีนโบราณของจริงไปกับเรือส่งสินค้าลำเมื่อคืน

“ก็ค้ายาไง”  คราวนี้คนที่ดิ้นอยู่หยุดดิ้นแล้วส่งสายตาฟาดฟันกับคนที่อยู่เหนือร่างกาย อยากรู้ว่าเทวาจะทำหน้ายังไง

“ว่าอะไรนะ!!” มือใหญ่ที่ลูบวนอยู่แถวแผ่นอกชะงักทันที  คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันกับสิ่งที่ได้ยิน

“คิดว่าไม่มีใครรู้ละสิ  ป่านนี้ตำรวจคงรู้กันทั่วแล้วละ” 

“ดูมั่นใจจริงนะ”

“แน่นอน  ถึงคุณจะจับตัวผมกับผู้กองพชรได้  แต่ตำรวจคนอื่นก็คงรู้ข่าวแล้ว  ป่านนี้เขาคงไปรอจับคนของคุณพร้อมของกลางที่เกาะไหนสักเกาะแล้วละ”

“อย่างงั้นเหรอ”

“.....อื้อ...”

คำพูดที่จะต่อปากต่อคำถูกกลืนหายไปอีกครั้งเพราะคนด้านบนไม่ปล่อยให้ริมฝีปากนั้นได้มีโอกาสเจื้อยแจ้วอะไรอีก  ชลนทีเผยอริมฝีปากจะท้วงยามเมื่อมือใหญ่ปัดผ่านเม็ดเล็ก ๆ ใต้เนื้อผ้า  เป็นผลให้คนที่รอจังหวะอยู่แล้วส่งปลายลิ้นเข้าไปทักทายสิ่งเดียวกันของคนใต้ร่างทันที 

เทวาแทรกปลายลิ้นชื้นเข้าไปไล่ต้อน ดูดดึงอย่างเอาแต่ใจไม่สนว่าอีกคนจะพยายามหลบเลี่ยงแค่ไหน  หนักเข้าเจ้าของลิ้นเล็กจึงใช้ฟันขบกัดปลายลิ้นที่รุกต้อนกันอยู่  แต่มีหรือที่มาเฟียหนุ่มจะล่าถอย   มือใหญ่ใต้เสื้อเชิ้ตกดบีบเนินเนื้อเม็ดเล็กจนร่างโปร่งผวา  ความเจ็บแล่นพ่านจนน้ำตาซึมยอมคลายฟันคมออก  

เทวาใช้จังหวะนั้นถอนริมฝีปากออกก่อนจะก้มบดเบียดลงไปใหม่อีกครั้ง  แต่คราวนี้เขาคงต้องทำโทษเด็กดื้อกันบ้าง  ฟันคมกัดลงบนริมฝีปากล่างของคนข้างใต้จนได้กลิ่นคาวเลือดจาง ๆ   ริมฝีปากร้ายเคล้าคลึงอยู่แถวปากแผลจนพอใจแล้วแทรกปลายลิ้นเข้าไปเก็บเกี่ยวกวาดชิมความหวานด้านในใหม่อีกครั้ง  และคราวนี้คนที่ได้รับบทเรียนก็ไม่กล้าที่จะต่อต้านแล้ว   

มือใหญ่ใต้เนื้อผ้ายอมคลายแรงออก  เปลี่ยนเป็นเคลื่อนไหวหยอกล้อสลับไปอีกข้างจนคนที่ฤทธิ์เยอะอยู่เมื่อครู่เริ่มสะท้าน  ชลนทีบิดกายไปมาหลบหลีกสัมผัสจากมือร้อน แต่สำหรับคนที่อยู่ข้างบนแล้วยิ่งอีกคนขยับตัวมากเท่าไหร่ร่างกายก็ยิ่งเสียดสีกันมากเท่านั้น เทวานึกชอบใจเมื่อบางสิ่งบางอย่างใต้ร่มผ้าเริ่มแปรสภาพขยายตัวบดเบียดกับของคนข้างใต้ซึ่งมีเพียงผ้าเนื้อบาง ๆ กั้นไว้   

เนิ่นนานที่คนด้านบนตักตวงอย่างเอาแต่ใจจนชลนทีคิดว่าตนเองแทบหมดลมหายใจไปแล้ว  อีกคนถึงได้ยอมปล่อยริมฝีปากกันให้เป็นอิสระ  กลีบปากที่เริ่มแดงเห่อเผยอหอบเอาลมหายใจเข้าปอดโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าภาพแบบนั้นมันดูเชิญชวนมากแค่ไหน  แล้วคนที่มองอยู่ก็ทนดูไม่ได้นาน เทวาก้มลงไปดูดดึงกลีบปากแดงนั้นอีกครั้ง  และอีกครั้งอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย  นึกเสียดายที่มัวปล่อยหนูตัวน้อยนี้วิ่งเล่นที่อื่นอยู่เสียนาน  

“จะ...อ๊ะ..ทำอะไ..ร”  

เสียงหวานร้องออกมาทันที  เมื่อสัมผัสอุ่นจากมือที่เคยหยอกล้ออยู่กับอกเลื่อนลงไปทาบกลางลำตัว  ริมฝีปากหยักสาละวนอยู่บนเนินเนื้อเม็ดเล็กผ่านเนื้อผ้าจนน้ำลายเปียกชื้นเป็นวงกว้าง  แต่ถึงอย่างนั้นความวาบหวามที่ชลนทีได้รับก็ไม่ต่างจากการที่อีกคนใช้ปลายนิ้วสะกิดเขี่ยสลับกับบีบดึงอยู่เมื่อครู่เลย....เจ็บแสบแต่กลับหวามไหว

“ไม่รู้จริง ๆ เหรอ หืม...”

น้ำเสียงที่เคยทุ้มแหบพร่าเสียจนคนฟังขนลุก ช่างขัดกับแววตาหยอกเย้าที่ตั้งใจส่งไปกวนประสาทให้คนมองขัดใจเล่น  แล้วก็ได้ผลเมื่อคนข้างใต้เริ่มแผลงฤทธิ์อีกครั้ง  ดวงตาใสวาววับ สองมือน้อยขยับบิดหวังจะหลุดออกจากการถูกรวบ  สองขาเตะถีบไปตามลำขาแข็งแกร่ง  จนเทวาต้องกดน้ำหนักมือลงไปเค้นคลึงให้หนักขึ้นสลับกับลูบไปตามความยาวของสิ่งอ่อนนุ่มในมือคลายอาการพยศ   

“....อ๊ะ....”

ไม่นานก็สอดมือเข้าไปด้านในรั้งขอบชั้นในลงแล้วเริ่มทักทายกับส่วนอ่อนไหวนั้นอย่างเป็นทางการ  ชลนทีบิดกายเร่าทันทีที่เทวากดปลายนิ้วลงตรงส่วนปลายไม่เบามือนัก   ริมฝีปากบางขบเข้าหากันยามเมื่อถูกฝ่ามือใหญ่กำรอบและขยับขึ้นลงเสียดสี

เมื่อเห็นแบบนั้นคนคุมเกมจึงลองปล่อยมือที่รวบข้อมือบางออกดู  ชลนทีไม่ได้ออกฤทธิ์ออกเดชมากมายเหมือนอย่างตอนแรกอีกแล้ว   เป็นเพราะเขาเองที่รีบรุกจนไม่ปล่อยให้อีกคนมีโอกาสตั้งตัว  

เทวาตอบโต้อาการพยศน้อย ๆ ของร่างโปร่งด้วยการเพิ่มจังหวะและน้ำหนักกับสิ่งในมือยามเมื่ออีกคนออกแรงผลักไสหรือทุบตีเขา   

มาเฟียหนุ่มไม่รู้ว่าระหว่างสีหน้าที่แสดงถึงอารมณ์ปรารถนากับแววตาซึมน้ำที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวคงเจ็บไม่น้อยยามที่เขากดปลายนิ้วหนัก ๆ ที่ส่วนปลายแบบไหนถูกใจเขามากกว่ากัน  แต่ที่แน่ ๆ ไม่ว่าคนตรงหน้าจะแสดงสีหน้าและแววตาแบบไหนมันก็ชวนให้เขาอยากฝังกายลงไปในร่างตรงหน้าเสียตอนนี้ให้หนัก ๆ 

ชลนทีแทบจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเสื้อเชิ้ตหลุดออกไปจากตัวตอนไหน  ในหัวพยายามจะคิดอะไรมากมายแต่สุดท้ายก็กลับว่างเปล่า  รับรู้เพียงสัมผัสเร่าร้อนจากส่วนกลางกายเท่านั้น  ไม่อยากจะยอมรับว่าเผลอหลงใหลได้ปลื้มไปกับสัมผัสนั้น  ที่เคยทำด้วยตัวเองมาทั้งชีวิตมันเทียบไม่ได้กับสัมผัสที่คนตรงหน้านี้แตะต้อง  ฟันคมขบกัดริมฝีปากเห่อช้ำจนเลือดสีแดงซึมขึ้นมาอีกครั้ง  คนที่มองอยู่จึงโน้มกายลงไปใช้กลีบปากบดคลึง ดูดดึงด้วยความมันเขี้ยว  จนเรียกเสียงร้องจากคนเจ็บแผล

“...ซี้ด....”

เทวาละริมฝีปากออกมามองจ้องกันเพื่อดูผลงาน  ใบหน้าที่เคยขาวใสขึ้นสีเรื่อเมื่อถูกจ้องมองแบบนั้นทั้งที่มือของอีกฝ่ายยังคงเคลื่อนไหว   และมันน่าเจ็บใจที่ตัวเขาเองกลับขยับกายตอบรับสัมผัสนั้นอย่างเต็มใจโดยไร้ซึ่งการขัดขืนอย่างที่ควรจะเป็น  สุดท้ายเปลือกตาบางจึงเลือกจะปิดลงข่มความอายเพราะไม่กล้าสบสายตาที่มองมาเหมือนจะกลืนกินเขาเข้าไปทั้งร่างกายนั้นได้อีก   เด็กที่เคยดื้อจึงไม่ได้เห็นรอยยิ้มกว้างที่แสดงออกถึงความพึงพอใจของอีกคน  

เทวาจับชลนทีพลิกคว่ำเมื่อรับรู้ถึงส่วนปลายที่เริ่มปริ่มน้ำมากขึ้นของร่างโปร่งและคงจะปลดปล่อยออกมาในอีกไม่ช้าต่อจากนี้  มาเฟียหนุ่มใช้เวลาเพียงเสี้ยวนาทีลุกขึ้นจัดการกับเสื้อผ้าของตนเองในขณะที่สายตาคมยังคงโลมเลียไปตามกายขาวขึ้นสีประปรายเพราะฝีมือตนเองตรงหน้า   ชลนทีพยายามชันตัวลุกขึ้นเมื่อสบโอกาส  แต่แล้วสัมผัสอุ่นร้อนที่หลังต้นคอก็ทำให้ต้องย่นคอหนี  ก่อนที่ในนาทีต่อมากายบางจะโอนอ่อนผ่อนไปตามท่าทางที่มาเฟียหนุ่มต้องการอีกครั้งเมื่อมือใหญ่สัมผัสเข้ากับจุดเดิมที่ยังค้างคา   แผ่นหลังขาวแนบไปกับอกแกร่งในขณะที่บางสิ่งบางอย่างด้านล่างดุนดันเสียดสีอยู่กับก้อนเนื้อนุ่ม  สำนึกภายในบอกให้ขยับหนีแต่ร่างกายกลับเบียดเข้าหา....ช่างน่าอายสิ้นดี 

ไม่นานหลักฐานที่ฟ้องถึงแรงปรารถนาก็หลั่งไหลออกมาให้เจ้าของได้อับอาย  กายบางซบแนบไปกับผืนโซฟา  ทั้งหมดแรงทั้งอายที่ต้องมาปลดปล่อยกับมือคนแปลกหน้า  

“.....ไม่...มัน..เจ็บ....”.

น้ำตาหยดใสไหลรินทันทีที่สิ่งแปลกปลอมชำแรกเข้ามาภายในร่างกาย    ชลนทีกระถดตัวหนีแต่ถูกลำแขนแกร่งดึงรั้งช่วงเอวเอาไว้

“อย่าเกร็ง”  น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบชิดริมหู  ก่อนที่ริมฝีปากอุ่นจะไล่เล็มไปตามหลังใบหูละเรื่อยลงไปยังแก้มสีเรื่อและต้นคอ  มือใหญ่ข้างที่ไม่ได้แทรกซอนอยู่ในช่องทางอ่อนนุ่มทำหน้าที่ปลอบประโลมไปทั่วแผ่นอก  หยอกล้อกับเนินเนื้อเม็ดเล็ก เรียกอารมณ์หวามไหว  ในขณะที่ปลายนิ้วขยับเข้าออกสลับกับควานหาจุดที่จะทำให้อีกคนพร้อมเร็วขึ้น

“...อื้อ....เอาออก...เจ็บ..มะ..ไม่เอา...”  

มือบางดันวงแขนแกร่งที่กอดรั้งตนเองไว้แน่นออก  ใช้มืออีกข้างกดจิกจนเจ็บด้วยกันทั้งเจ้าของวงแขนและเจ้าของเอวบางที่ถูกรัดหนักขึ้น    แต่ความเจ็บจากช่วงเอวที่ได้รับยังไม่เทียบเท่าถึงครึ่งหนึ่งจากความเจ็บตรงช่องทางอ่อนนุ่มที่มีบางสิ่งกำลังกดตัวแทรกเข้ามา  

“...อย่าเกร็ง....”

เทวาเอ่ยบอกพร้อมกับผ่อนแรงกอดรัดที่เอวลง  เหลือเพียงประคองไว้ไม่ให้ร่างตรงหน้าทรุดลงไปเท่านั้น   มาเฟียหนุ่มคิดว่าเขาพยายามใจเย็นอย่างที่สุดแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในตอนที่ค่อย ๆ แทรกตัวกดส่วนปลายเข้าไปและพบว่ามันคับแน่นจนช่องทางของร่างโปร่งอาจจะฉีกขาดถ้าเขาดันทุรังเสือกไสเข้าไปเพียงครั้งเดียว   แต่อีกคนก็กลับไม่ให้ความร่วมมือกัน ซ้ำยังจะดึงดันให้เจ้าตัวนั้นเจ็บยิ่งกว่าเดิม

“..ผ่อนคลายหน่อย.....แบบนั้น......”    

“....ดีมาก... เด็กดี......”  

น้ำเสียงทุ้มแหบพร่าคล้ายมนต์สะกด  คอยกระซิบย้ำซ้ำ ๆ อยู่แบบนั้นสลับกับสัมผัสอุ่นจากริมฝีปากหยักพรมจูบไปบนหลังคอและแผ่นหลังขาวเนียนให้อีกคนรู้สึกผ่อนคลาย  

“.....อื้อ.....”  /  “...อ่า...แน่นเกินไปแล้ว”

เทวาตัดสินใจกดกายเข้าไปอีกครั้งจนสุด หลังจากกัดฟันข่มความต้องการเอาไว้อยู่นาน  น้ำเสียงหวานครางประท้วงทันทีเมื่อร่างกายรับสิ่งแปลกปลอมเข้าไปจนเต็มลำ  น้ำตาหยดใสไหลลงปลายหางตาแทนทุกความรู้สึก เจ็บ จุก อึดอัดจนเกินบรรยาย   คนที่ทำร้ายกันจึงส่งมือใหญ่ไปประครองใบหน้าเปื้อนน้ำตาหวังจะให้หันมารับจูบปลอบประโลม  แต่เจ้าของใบหน้าขาวกลับหันหนีกันเสียอย่างนั้น  ทั้งที่คิดว่าอีกคนน่าจะสิ้นฤทธิ์ไปนานแล้ว

“นายไม่ควรพยศเวลานี้นะ”  /  “....อ๊ะ...”    ไม่ว่าเปล่า...เจ้าของกายใหญ่เริ่มขยับเข้าออก  

ในคราแรกเทวารู้สึกถึงการต่อต้านจากคนด้านหน้า   แต่เขาก็ฝืนเคลื่อนกายเข้าออกไม่สนใจอากัปกิริยานั้น  ไม่นานเมื่อความรู้สึกฝืดเคืองเริ่มคลาย  กายบางก็เคลื่อนไหวสั่นคลอนไปตามแรงส่ง   

“....อ๊ะ....อ๊ะ.....อึก...”

ยิ่งเสือกไสร่างกายก็ยิ่งร้อนรุ่ม  ยิ่งได้ยินเสียงร้องหวาน ๆ ก็ยิ่งปลุกไฟแห่งความต้องการในตัวให้โหมหนักกว่าเดิม  ริมฝีปากร้อนที่พรมจูบไปตามแผ่นหลังละออก   ลำแขนแข็งแกร่งกอดกระชับเอวบางไว้มั่น  เร่งโถมกายเข้าหาจนร่างโปร่งคิดว่าตนเองคงต้องถลาไปข้างหน้าแน่ถ้าไม่ยึดจับพนักวางแขนโซฟาเอาไว้

ชลนทีกัดปากจนเจ็บไปหมด  บทรักเร่งเร้าและร้อนแรงที่คนด้านหลังกระหน่ำป้อนส่งให้ทำเอาเขาแทบคิดอะไรไม่ออก  ซ้ำส่วนอ่อนไหวยังถูกปรนเปรอขยับเคลื่อนไหวอยู่ในอุ้งมือร้อน   สุดท้ายจึงได้แต่ยอมโอนอ่อนปล่อยตัวปล่อยใจไปตามจังหวะกระแทกกระทั้นถี่เร็วนั้น   

ไม่ต่างกันกับคนที่โถมแรงใส่ไม่ยั้ง  เหมือนว่าจะเรียกกำไรคืนให้สาสมกับที่อดทนมานานในช่วงแรกเริ่ม  ความอุ่นร้อนกับแรงบีบรัดในช่องทางคับแน่นปลุกไฟในกายจนอยากแผดเผากายบางนี้ให้มอดไหม้ไปกับบทรักของตนเอง

“....อืม......”

ไม่นานกระแสธารอบอุ่นก็สาดซัดดับไฟรักที่โหมกระพืออยู่ก่อนหน้านี้  ร่างสูงแช่กายค้างไว้ปลดปล่อยทุกหยาดหยดในช่องทางอบอุ่น  ในขณะที่มือใหญ่ขยับช้า ๆ รีดผลผลิตจากแรงปรารถนาของร่างในอ้อมแขนออกอีกครั้ง

ชลนทีทรุดตัวลงกับผืนโซฟาทันทีเมื่อรู้สึกถึงความวูบโหวงด้านหลังกับลำแขนแกร่งที่เริ่มคลายออก  ริมฝีปากสีแดงเผยอหอบหายใจเหนื่อยอ่อน  จนคนที่มองจากด้านหลังถึงกับยิ้มเอ็นดูกับภาพนั้น

“หมดแรงแล้วหรือไง ลูกหนูของฉัน”  

ทั้งที่คิดว่ามันน่าจะจบลงแล้ว  แต่เปล่าเลย.....กายบางถูกจับพลิกให้หันกลับมาเผชิญหน้ากัน  ก่อนจะถูกช่วงชิงลมหายใจในวินาทีต่อจากนั้น    และกว่าจะได้ออกแรงปัดป้องตนเองครั้งใหม่ความอบอุ่นก็ถูกเติมเต็มใส่เข้ามาอีกครั้ง  อีกครั้ง........และอีกครั้ง

“....ไม่...อ๊ะ...พอ....แล้ว....”

 “..คุณเทวา...อื้อ...ผม..ไม่..ไหว...”

กลับไปอ่านต่อที่ https://writer.dek-d.com/SapphireMoon/writer/viewlongc.php?id=1551214&chapter=7